Het gebied is door mensenhanden gemaakt en wordt al een kleine eeuw als een waardevol erfgoed beheerd. Vreemde invloeden werden geweerd/gekeerd; het diende zijn eigenheid te bewaren. De hellingen zijn begroeid met hoge bomen die hun leven lijken te besteden aan het laten groeien van kwaliteitshout voor de bouw van kathedralen. Je treft er tot zeker twee á drie honderd jaar oude, 60 meter hoge eiken aan.
Ze brengen ons bij het ‘kathedraal denken’, waar de lange termijn boven schikkend is op de korte termijn. Roman Krznaric schrijft daarover in zijn boek ‘De goede voorouder’ om via de lijnen van tijd en empathie ons in te leven in de generaties die na ons komen, al zullen we ze nooit (leren) kennen.
De voor de Vogezen zo kenmerkende bontzandsteen (formaties) herbergen vele waterbronnen, de lucht is er zuiver en het water schoon. De onnoemelijke hoeveelheden korstmossen glimlachen je tegemoet. Water is er in allerlei hoedanigheden; stroompjes, beekjes, watervallen, vijvers, waterspiegelingen en meer. De Ourche ligt in het brongebied van de Saône en loopt via de Rhône naar de Middellandse zee. En daarmee zou je je verbonden kunnen voelen met alle wateren, want waar is de stroom?
Op energetisch vlak geeft dit dal van de Ourche veel. Het gebied is ‘opgeladen’ en zeer uitnodigend om tot rust en inkeer te komen. Je vindt er vele plaatsen om even neer te strijken... Je kunt er een gevoel van eenheidservaring beleven vanuit stilte en ontspanning. Paradoxaal genoeg is dat alles wat nodig is. Heel eenvoudig en tegelijkertijd zeker niet gemakkelijk.
Door al deze aanwezige elementen is het een unieke plek om zich te (leren) verstaan met andere aanwezige energieën, mede aardbewoners, eventuele natuurwezens en andere energetische informatie van het landschap. Van het meest grofstoffelijke tot het heel subtiele is alles met alles verbonden, het resoneert en beïnvloedt elkaar. Door je te focussen op een energetische essentie hoeven we ons niet te hechten aan (de) vorm(en) en mogen we ook af en toe te verdwalen.
